değersizlik hissi

Çok kötü bir şey. Bugün iç seslerimle hararetli bir tartışma içersindeyken birden beni görmezden gelip kendi aralarında muhabbete tutuştular. Ne diyola bu sikik falan dediler bir de. Çok zoruma gitti. Ortamdan kaçamamak da cabası.

bu insanın hayatını öyle zehir eden bir şey ki, ne aldığınız nefes size yarar, ne kazandiginiz harcadığınız para. çabalarınızın ve başarılarınızın da hiçbir önemi yoktur, elinizin değdiği şeyi kirletiyorsunuzdur sanki. bunu bi insanın içine yerleştirmek için itinayla uğraşmak gerek diye düşünürsünüz ama kötülük o kadar da gelişmiş bir şey değildir, ilkel ve zahmetsizdir. hayatınız boyunca iyi bi insan olmak için cabalayan bi çocuk da olsanız, içinizde kendinize karşı bi nefret vardır. azarlama, asagilama, küçümseme.. öyle kök salmıştır ki, sizi seven insana bile saygı duymazsınız. demek ki beni seviyosa, bana değer veriyosa o kadar da havalı, akıllı, mantıklı biri değil diye düşünürsünüz. alışkın olduğunuz muameleyi görmek için o insanın sınırlarını zorlarsiniz. sizi sevmek imkansizdir, sevgiye layık degilsinizdir çünkü içinizde. ve kendi mutsuz, sevdigini de mutsuz eden bi insana dönüşürsünüz. alamadiginiz sevgiden sikayetcisinizdir, kavga cikartirsiniz, karsi tarafi suclarsiniz, elestirirsiniz.. tıpkı anne babanızın yaptığı gibi. ve çekinmeden, zalimce sucladiginiz, hic acımadan duyarsız bi sekilde kirdiginiz sevgiliniz gittikten sonra da gece 2'de yastığa gozyaslarinizi akitir, ilişkinizin yasını tutarsınız. artik hicbir özür onarmaz verilen hasarları, buna sebep olduğunuz için yine suclarsiniz kendinizi, o içerdeki çocuğun yine başı öne eğilir utançla. her şeyi mahvettim, berbat ettim diye yanar durur. keşke, keşke böyle hissetmekten kurtulmanin kolay, cabuk bi yolu olsaydı. kitap okumak ve terapi uzun vadede çözüme katkıda bulunur mutlaka. ama bir yandan zaman geçiyor, hayat akıyor, ruhun yaraları o kadar çabuk iyileşmiyor. silkelenmek lazım, duygusal dayanıklılık, güç lazım. "Ben artık böyle hissetmeyeceğim, disardaki her insan kadar ben de değerli ve önemliyim. zor ebeveynlerle zor bir çocukluk geçirmiş olabilirim ama hepsi geride kaldı. değersizlik hissim sadece bir his, duygu, gerçeklik değil " diyebilmek, olan oldu deyip yola devam etmek lazım. Her gün de, bunu kendine hatırlatmak, sabırla anlatmak, öğretmek lazım. farkındalik da bir seydir, kendimize iyi davranalım

t: insanın kendine ya da çevrelerindekilere uyguladığı psikolojik şiddet. benimde sınavım bu sanırım. çok büyük bir hata yaptım ve bu hata hayatımın geri kalanını etkileyecek bir şey, hatamın farkındayım bence önemli olan da bu ama hatamı bilenler böyle düşünmüyor. o kadar değersiz hissediyorum ki kendimi birilerinin elinde kukla olmuşum, söylenenleri yapmak zorundaymışım vs. gibi. değersizlik hissi bir zaman sonra insanın kendine dair saygısını da kaybettiriyor işte ondan korkuyorum. içimde ki bu hisle ne yaparım? lütfen mucize olsun…

Kendimden gözlemlediğime göre bu histen kurtulamadıkça kimse size değer vermiyor.

Aynaya bakarak başlayın ise. Bu hissi yenmenin ilk adımı aynadan kendinize sık sık bakmanız Değersizlik hissiyle mi başlıyor bu illet bilmiyorum ama depresyon yokluyor ruhumu. Sıkışıp kaldım....

en büyük hatamız bizim kendimize vermediğimiz değeri başkalarından görmek istemek. ben de yapıyorum bunu. sonra durup düşününce kendime acıyorum. elimde olan imkanlarla kendime değer katıp bir şeyleri başardıkça daha da tatmin olup mutlu olmak varken neden durduğumuz yerde acınası bir halde başkalarından değer bekleriz? önce kendini sev kişisel gelişim saçmalığını bolca düşünürken aslında gerçekten bunu yapmam gerektiğini anladığımda öğrendim sanırım ve bir de kendi kendimin hakkına girdiğimde..

Bugün dolmuşta bir adam birine "ben değerli miyim" diye sordu. Kulaklık takıyordum tam duyup algılayamamıştım ama adam ilk bindiğinde gözlemlediğim kadarıyla da pek akli dengesi sağıklı değildi. Ama bu nasıl soru ya.. Elimde olsa ülkenin halinden ve adamdan endişelenmesem" değerlisin tabii ki" diye bağırmak istedim. Hayır bakın buna bir kitapta ya da Nuri Bilge Ceylan filminde rastlasam sıradan insan karakterine gayet yakıştırıp geçerdim. Ama delirmekse bu,bu cümleyle delirmeyi çok dinlenilesi buldum Deli olmak sanırım dayanamadığında üstü kapalı, dünyanın sezdirdiği her şeye çekinmeden haykırmak demek,soru sorma isteğini törpülemeyeceğin eğip bükmeyeceğin an büründüğün kişi demek "Değerlisin"

değersizlik hissi, yetersizlik hissi, sevilmezlik hissi, dünyanın en kötüsü senmişsin hissi ve ardından gelen histerik krizler... Bazı gecelerin 5'li kombosu maalesef

Bazen çevremdeki herkesin benimle, beni ne kadar değersiz gördüklerini belli etmek için konuştuğunu düşünüyorum.

Çok kötü, ama dibine kadar hissettiğim,hissettiren durum.